لازم به یادآورى است که ترتیب زیر به جهت سهولت در فراگیرى انتخاب شده است .
حرف واودر اداى حرف (واو) لبها بدون برخورد با دندانها به حالت غنچه در مى آید و این حرف از میان دو لب تلفّظ مى شود.
تمرین :بـَلَوْنـاهـُمْ ـ اَوْجـَفـْتـُمْ ـ تـَوْبَتُهُمْ ـ لاتَوْجَلْ ـ قَوْمى ـ یَوْمِهِمْ ـ وَجَدَها ـ یاوَیْلَنا ـ وَجْهَها ـ وارِدُها ـ وارِدَهـُمْ ـ والِدَتـى ـ وِزْرَ اُخـْرى ـ شـاوِرْهـُمْ ـ تـُوَسـْوِسُ ـ تـَاْویـلِ ـ نـُسَوّیکُمْـ تَسْتَوى ـ وُفِّیَتْ ـ وُجُوهَکُمْ ـ وُجْدِکُمْ ـ تَلْوُوا ـ داوُودَ ـ وُورِىَ ـ اَوَّلینَ ـ قُوَّتِکُمْ ـ اَوَّبى ـ فَسَوّى ـ لَوَّوْا ـ تَزَوَّدُوا.
حرف حاءاین حرف در فارسى به شکل (هـاء) تـلفّظ مى شود. براى تلفّظ صحیح آن کافى است آن را از وسط حلق و با فشردگى ، ادا کنیم تا با حرف (هاء) اشتباه نشود.
تمرین :اُهِلَّ اُحِلَّ- اَحـْسِنْ ـ فَاحْکُمْ ـ یُحْیى ـ مَحْیاهُمْ ـ تَحْتِهِمْ ـ اِحْتَرَقَتْ ـ حَرَّمَها ـ حَسِبُوا ـ حَسیسَها ـ یُحاسِبْکُمْ ـ تـَحاوُرَکُما ـ دَحیها ـ رَحِمَ ـ حِسابُهُمْ ـ تَحِیَّتُهُمْ ـ حیتانُهُمْ ـ نُوحیها ـ یَحیقُ ـ حُرِّمَتْ ـ حُلُّوا ـ حُنَفآءُ ـ مُفْلِحُونَ ـ یَحُولُ ـ یُسَبِّحُونَ ـ اَلرَّحْمنِ الرَّحیمِ ـ وَ نَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِکَ ـاَوْحى لَها.
بـعـد از فـراگـیـرى تـلفظ صحیح حرف (حاء)، باید مراقب بود حرف (هاء) مانند آن ادا نشود، زیرا (هاء) در زبان عربى همانند تلفظ فارسى آن است .
حرف عینایـن حـرف در فـارسـى بـصـورت (هـمـزه ) تـلفـّظ مـى شـود. حال به تفاوت این دو در عربى توجّه فرمایید:
(هـمـزه ) ساده گفته مى شود و هنگام سکون صدا در آن قطع مى گردد ولى حرف (عین ) از وسط حلق ، ادا شده و هنگام سکون صدا در آن تقریباً قطع نمى شود.
تمرین :اَجَل عَجَل- ًاَمین عَمین- یَاْلَمُونَ یَعْلَمُونَ- اَعـْلى ـ فـَاعـْلَمْ ـ نـِعـْمَ ـ اِعـْلَمـُوا ـ یُعْجِبُکَ ـ یَسْتَعْجِلُونَ ـ مَعَکُمْ ـ عَلَیْهِمْ ـ یَفْعَلُونَ ـ مَعایِشَ ـ عـالِیـَهـُمْ ـ تـَعـالى ـ عـِلْمـاً ـ فـاعِلُونَ ـ اَلْعِزَّةَ ـ مَعیشَتُهُمْ ـ فَاَعینُونى ـ نُعیدُها ـ عُلَمآءُ ـ عُقْباها ـ عُلِّمْنا ـ تَعُولُوا ـ عُوقِبْتُمْ ـ یَعُودُونَ ـ فَعّالٌ ـ سُعِّرَتْ ـ یَدُعُّ الْیَتیمَ ـ لااَعْبُدُ م ا تَعْبُدُونَ
حرف غینغـیـن و قـاف در فـارسـى ، مـثـل هـم تـلفـّظ مـى شـونـد، حال به نحوه اداى هر یک در زبان عربى ، دقّت کنید.
حرف (قاف ) به کمک زبان کوچک و با شدّت و سختى گفته مى شود بطورى که صوت ، قطع مى گردد، ولى حرف (غین ) از انتهاى حلق و با سستى تلفّظ شده و صدا در آن کشیده مى شود، همچنین حرف (غین ) باید درشت ادا شود.
تمرین :نَغْفِرْ ـ یَغْلى ـ اَفْرِغْ ـ اُغْشِیَتْ ـ یُغْنیهِمْ ـ فَاسْتَغْفَرَ ـ تَغَشّها ـ غَیْرى ـ غَنِمْتُمْ ـ اَلْغافِرینَ ـ وَالْمَغارِبِ ـ فِى الْغارِ ـ غِلٍّ ـ غِسْلینٍ ـ بُغِىَ ـ اَبْغیکُمْ ـ فَالْمُغیراتِ ـ غُفْرانَکَ ـ یَنْزَغُ ـ غُلِبَتْ ـ غُدُوُّها ـ یَبْغُونَ ـ لُغُوبٌ ـ اَسْتَغْفَرْتَ لَهُمْ اَمْ لَمْ تَسْتَغْفِرْ لَهُمْ لَنْ یَغْفِرَ اللّهُ لَهُمْ
حرف ثاءایـن حرف در فارسى مثل (سین ) تلفّظ مى شود. براى تلفّظ صحیح این حرف ، باید آن را از سر زبان و سر دندانهاى پیشین بالا و به حالت دمیدگى ادا کرد.
تمرین :مـَثـْواکـُمْ ـ فـَاثـْبـُتـُوا ـ یـَثـْرِبَ ـ مـِثـْلَهـُمْ ـ مـُثـْقَلُونَ ـ مَثْنى ـ ثَلاثَ ـ ثَقُلَتْ ـ لَبِثَ ـ مِنَ الْمـَثـانـى ـ ثـامـِنـُهـُمْ ـ فـَاَثـابـَکـُمْ ـ ثِیابَهُمْ ـ مَوْثِقاً ـ جاثِیَةً ـ کَثیراً ـ جِثِیّاً ـ حَثیثاً ـ ثُمَّ ـ ثـُبـُوراً ـ ثـُلُثُ ـ لَمـَثـُوبـَةٌ ـ ثـَلا ثـُونَ ـ مـَبْثُوثَةٌ ـ اَلثِّق الَ ـ اَلثَّقَلا نِ ـ مُنْبَثّاً ـ ی ا اَیُّهَا الْمُدَّثِّرُ ـ ثُمَّ بَعَثَهُ
حرف ذالحـروف (ذال )، (زا)، (ظـاء) و (ضـاد) در فـارسـى مـثـل هم تلفّظ مى شوند ولى در عربى با هم فرق دارند.
بـراى اداى حـرف (ذال ) از سـر زبـان و سـر دنـدانـهاى پیشین بالا استفاده مى کنیم تا از حرف (زاء) مـتـمـایـز گـردد، لازم بـه یـادسـپـارى اسـت کـه حـرف (ذال ) را باید بصورت نازک و کم حجم ادا کرد.
تمرین :اَذْهـَبَ ـ وَاذْکـُرُوا ـ حـِذْرَکـُمْ ـ اِذْقالَ ـ یُذْهِبْکُمْ ـ عُذْراً ـ ذَکِّرْهُمْ ـ ذَهَبُوا ـ مُذَبْذَبینَ ـ ذَّائِقُوا ـ ذ لِکُمْ ـ اَذ اعـُوا ـ تـُذِلُّ ـ ذِکـْر یـه ا ـ لِذِى الْقـُرْب ى ـ اَلَّذیـنَ ـ مَع اذیرَهُ ـ لِیُذیقَهُمْ ـ نُذُرِ ـ ذُلِّلَتْ ـ دُنُوبَنا ـ خُذُوهُ ـ ذُوقُوا ـ نُذُورَهُمْ ـ تُکَذِّبانِ ـ اَلذُّنُوبِ ـ فَاَذَّنَ مُؤَذِّنٌ ـ وَ لا تُبَذِّرْ تَبْذیراً ـ لِیَذَّکَّرُوا
حرف ظاءبراى تلفّظ حرف (ظاء) کافى است حرف (ذال ) را درشت و پرحجم ادا کنیم .
تمرین :مَحْذُوراً مَحْظُوراًاَظـْلَمَ ـ یـَظـْلِمـُونَ ـ یـُظـْهـِرَ ـ حـَفـِظـْنـاهـا ـ وَاغـْلُظْ ـ مُظْلِمُونَ ـ ظَلَمُوا ـ ظَلَّتْ ـ یُظاهِرُوا ـ ظالِمى ـ لَظـالِمُونَ ـ ظِلالُها ـ ظِهْرِیّاً ـ مَحْفُوظٍ ـ کَظیمٌ ـ حافِظینَ ـ عَظیمٌ ـ ظُلِمُوا ـ یَظُنُّ ـ ظُلُماتٍ ـ تُوعَظُونَ ـ وَاحْفَظُوا ـ حافِظُونَ ـ یُعَظِّمْ ـ فَظّاً ـ حَظٍّ ـ اِنَّ الظَّنَّ ـ هُمُ الظّالِمُونَ ـ اِلَى الظُّلِّ
حرف طاءحرف (طاء) و (تا) در فارسى مانند هم ادا مى شوند.
حرف (طاء) مانند حرف (تاء) از تماس روى سر زبان با ناهمواریهاى کام بالا ادا مى شود، با این تفاوت که صدا در حرف (طاء) درشت و پرحجم مى باشد.
تمرین :اَطـْغـى ـ تـَطْغَوْا ـ فِطْرَةَ ـ خِطْبَةِ ـ مُطْمَئِنّینَ ـ یُطْعِمُونَ ـ فَطَرَ ـ طَفِقَ ـ اِسْتَطَعْتُمْ ـ طآئِفَتانَ ـ اَطاعُونا ـ بِطائِنُها ـ وَ لا تُطِعْ ـ سُطِحَتْ ـ طِفْلاً ـ اَساطیرُ ـ اَطیعُونِ ـ خَطیئاتِکُمْ ـ طُمِسَتْ ـ خُطُواتِ ـ طُغْیاناً ـ طُوبى ـ یَطُوفُ ـ بُطُونِهِمْ ـ تُشْطِطْ ـ تَخُطُّهُ ـ لِلطّاغینَ ـ تَطَّلِعْ ـ فَاطَّهَّرُوا ـ عُطِّلَتْ.
حرف صادحـرف (صـاد) مانند حرف (سین ) از سر زبان و پشت دندانهاى پیشین پایین تلفّظ مى شود، با این تفاوت که صدا در حرف (صاد) درشت و پرحجم مى باشد.
تمرین :اَصْلَحَ ـ اَصْدَقَ ـ اِصْلاحِها ـ مِصْرَ ـ تُصْعِدُونَ ـ یُصْرَفُ ـ صَلاتى ـ قَصَصَ ـ صَدَقَ ـ مَصانِعَ ـ لَصـادِقٌ ـ صـالِحـیـنَ ـ صِراطى ـ یَفْصِلُ ـ اَبْصِرْهُمْ ـ نَصیباً ـ مَصیرَکُمْ ـ یُوصیکُمْ ـ صُرِفَتْ ـ صـُحـُفِ ـ تـَخـاصـُمُ ـ نـَصـُوحـاً ـ تـُوصـُونَ ـ تـَصُومُوا ـ فَصَّلْناهُ ـ فَالصّالِحاتُ ـ نُفَصِّلُ ـ یَخْتَصُّ ـ یَصَّدَّقُوا
حرف ضادحـرف (ضـاد) از تـمـاس کـناره زبان (هر طرف که میسّر باشد) با دندانهاى کرسى بالا (همان طرف ) و کشیده شدن بر آنها ایجاد مى شود و آن را باید درشت و پرحجم اداء کرد.
تمرین :اَضـْعَفُ ـ یَضْرِبْنَ ـ رِضْوانٌ ـ فَضْلُ ـ مُضْغَةَ ـ مُضْعِفُونَ ـ ضَلَّ ـ وَضَعَها ـ ضَرَبَ ـ ضاحِکَةٌ ـ لَضـآلُّونَ ـ ضـامـِرٍ ـ نـَضـِجـَتْ ـ فـِى الاَْرْضِ ـ ضـِعافاً ـ ضیزى ـ رَضیتُ ـ مُعْرِضینَ ـ ضُرِبَتْ ـ اُغـْضـُضْ ـ عـَرْضـُهـا ـ مـَغـْضـُوبِ ـ مـَخْضُودٍ ـ رَضُوا ـ یَنْفَضُّوا ـ نَضّاخَتانِ ـ فِضَّةٌ ـ یَحُضُّ ـ یَغُضُّوا ـ یَعَضُّ
سلام نسیم هدایت شما را شنیدم اگر مایل به تبادل لینک هستین امر بفرمائید . اجرتون با حضرت فاطمه زهرا س